52e

We schrijven 1972. Het was de tijd van de 'Sport voor Allen'-gedachte. In de Ieperse Sportraad groeide bij een aantal sportievelingen het idee om een meerdaagse wandeltocht te organiseren. Een wandeltocht die echter meer moest bieden dan de vele tochten die toen reeds georganiseerd werden. Ieper met z'n oorlogsverleden en de prachtige streek moesten de troeven worden om van de '100 km van Ieper' een wandelklassieker met internationale uitstraling te maken.

Na de eerste mars werd de Ieperse Wandelclub geboren. De stichtende leden gingen elke zondag op verschillende plaatsen wandelen en ronselden op die manier deelnemers voor de tweede uitgave waaraan ook de Franse club 'Les Marcheurs du Val de Marne' deelnam.

In 1974 kwamen 2 Engelse militairen op verkenning. Major Campbell en Sgt. Smith werden aldus de '100 km ambassadeurs' in Engeland. Elk jaar groeide het aantal Engelse deelnemers met als hoogtepunt 1976 waar om en bij de 300 Engelse militairen en Bobby's werden verwelkomd. De Canadezen, gekazerneerd in het Duitse Lahr, waren er toen ook voor de eerste keer bij.

Ook de Duitse Reservisten hadden dan reeds hun eerste 100 km-stappen op Ieperse bodem gewandeld. Verbroederd werd er toen ook elke avond tussen pot en pint in het '100 km-hotel', de Ieperse kazerne.

Bij de ontbinding van de Ieperse Wandelclub begin de jaren 80, zocht de '100 km van Ieper' naar z'n tweede adem. Na 2 moeilijke jaren werd vanaf 1986, met het nieuwe zelfstandige organisatiecomité, opnieuw de goede richting gevonden.

De oude en de nieuwe medewerkers slagen er nu wonderwel in om van de '100 km van Ieper' weer een bruisende wandeldriedaagse te maken. Een wandeldriedaagse die met Ieper-Vredesstad in het teken staat van de verbroedering en de vriendschap tussen de verschillende volkeren. Volkeren die in het verleden niet altijd op dezelfde golflengte zaten...

Ieper en omstreken zijn dan ook een stille getuige en een prachtig decor voor dit unieke wandelgebeuren.